Mənim anam şeiri- Bəxtiyar Vahabzadə.
Savadsızdır, adını da yaza bilmir
Mənim anam...
Ancaq mənə say öyrədib,
Ay öyrədib, il öyrədib;
Ən vacibi, dil öyrədib
Mənim anam...
Bu dil ilə tanımışam
Həm sevinci, kəm də qəmi...
Bu dil ilə yaratmışam
Hər şeirimi, hər nəğməmi
Yox, mən heçəm, mən yalanam,
Kitab-kitab sözlərimin
Müəllifi - mənim anam!..
Yaşamaq eşqi070
Hər gün artır saçımda
Təzə qırov, təzə dən.
Yaşamaq istəyirəm
Gəncliyimi təzədən.
Həyat necə gözəldir,
Həyat necə şirindir,
Ömür, mənim deyil ki,
Ömür, diləklərindir...
Ey qanadlı fikirlər,
Ey qanadlı xəyallar,
Hələ mənim sabaha
Neçə - neçə sözüm var.
Ürəyimdən keçəni
Duya bilər kim mənim?
Yaşadıqca çoxalır
Yaşamaq eşqim mənim!
Kitab
Kitab böyük müəllimdir,
Sinəsində min aləm var.
O səni bir insan kimi
Gah güldürər, gah ağladar.
Dili yoxdur, o danışır,
Hər bir şeydən xəbər verir.
Ata kimi sənə bəzən
Kitab doğru yol göstərir.
Bu dünyanın hər sirrini
Bizə deyir bu kitablar.
Ömrümüzün yollarına
Nur çiləyir bu kitablar.
Azərbaycan, adın oddur, özün – işıq, sözün- işıq.
Biz də sənin bu müqəddəs torpağından boy atmışıq,
Sənsən bizim bu dünyada məsləkimiz, amalımız,
Yolumuza işıq saçsın ulduzumuz, hilalımız.
Azərbaycan
Nəfəsimiz – ulu Qorqud dədəmizin öz nəfəsi,
Mahnımızda yaşar bizim babaların addım səsi.
Bu torpaqda, bu diyarda dünən vardıq, bu gün varıq,
Biz keçmişə güvəndikcə gələcəyə addımlarıq.
Vətən bizsiz də keçinər, keçinmərik biz Vətənsiz.
Bu məramla boy atmışıq Çənlibellər üstündə biz.
Şəhidlərin qanı ilə yoğrulubdur torpağımız,
Qəlbimizdə dalğalanır öz üç rəngli bayrağımız.
Qardaşlıqdır şüarımız, biz həmişə əl tutanıq,
Düşmən bizə əl uzatsa, düşmənliyi unudanıq.
Könlümüzdə bir vahiddir güneyimiz, quzeyimiz,
Vətən – bizim namusumuz, biz Vətənik, Vətən də biz.
Ağıl başqa, ürək başqa
Ağıl başqa, ürək başqa
Bir-birinə bənzəsə də,
Yel başqadır, külək başqa.
Ətri də xoş, rəngi də xoş
Gül başqadır, çiçək başqa.
Hər diki yoxuş bilmə, gəl,
Hər meyi meyxoş bilmə, gəl.
Hər uçanı quş bilmə, gəl
Quş başqadır, böcək başqa.
Hər dərdinə ortaq mənəm,
Hər ağrını tən bölənəm,
Sən çəkənsən, mən gələnəm
Gəmi başqa, yedək başqa.
Haqqın yolu-öz yolumdur,
Əyilməyən düz yolumdur,
Xeyirlə şər sağ - solumdur
Şeytan başqa, mələk başqa.
Bir diləyə mən calandım,
Gah qazandım, gah talandım,
Ömrüm boyu haçalandım
Ağıl başqa, ürək başqa.
Dilək oldu mənim adım,
Pərvazlandı qol-qanadım,
Ҫatmadı səbrim, inadım
Əməl başqa, dilək başqa.
Səndən doymaq olarmı, həyat sən nə şirinsən!
Ancaq hamının deyil, sən həyatın qədrini yalnız bilənlərinsən!..
Özünü bu dünyada heç kəs qonaq sanmamış,
Ancaq ömrün özü də bərabər paylanmamış.
Ömür paylanan zaman görün kimə nə düşdü
Üç yüz il boz qarğaya, on il şahinə düşdü.
Həyat sən nə şirinsən, kim səndən doydu getdi?
Gedənlər bu dünyada qəlbini qoydu getdi.
Dünən qoca bir qarı dilində ahu-zarı.
«Bu dünyanın əlindən gəlmişəm zara»- dedi.
"Ölmürəm ki, bir dəfə canım qurtara"- dedi.
Ürəkdənmi söylədi o, bu sözü görəsən?
Xeyr, inanmıram mən!
O yana- yana dedi:
Dili söyləsə də, ürəyində o dərhal
«Lənət şeytana!»- dedi.
Həyat, sevincin qədər əzabın da şirindir,
Səni mənalandıran o keşməkeşlərindir.
Iki yüz il yaşadı ləzzət içində Loğman,
Yenə möhlət istədi ölürkən Allahından.
Yatırdı göy çəməndə, çatdı ona Əzrail.
Söylədi- İki yüz il ömür sənə bəs deyil?!
Mən canını almağa gəlmişəm, nə sözün var?
Loğman dedi:- Sözüm yox, aldığını gəl apar.
Ancaq mənə macal ver bircə anlıq əcəldən,
Gəl canımı burda yox, o çəmənlikdə al sən.
Əzrail razılaşdı…
Ayağa qalxdı Loğman
Yeridi,
Daş asıldı ancaq ayaqlarından,
Asta- asta yeriyib çatdı dediyi yerə.
Loğman baxdı göylərə, Loğman baxdı yerlərə
Bu son baxışı ilə üstündə iki yüz il
Yaşadığı cahanla vidalaşdı elə bil…
Özü vidaşladısa, gözü qaldı cahanla
O, düşündü bu anda:
«Nə görmüşəm dünyada bu dünyaya gələndən?
Ah… elə bilirəm ki,dünən doğulmuşam mən.
Ömrümü verdim bada,
Nə görmüşəm dünyada.»
Loğmanın gözü bu an bir gülə dəydi durdu.
Ürəyini quş kimi gülə doğru uçurdu.
«Ah… onu kim üzəcək, bircə biləydim,- dedi.
O gülü də iyləyib sonra öləydim»,- dedi.
Ancaq, ancaq nə fayda...Yetişmiş artıq əcəl,
Loğman dedi:- Hazıram, al canımı indi sən,
Əzrail dedi:- Ancaq agah eylə məni sən,
Ölüm üçün nə fərqi bu çəmən, ya o çəmən?
Neçin məni qoymadın orda alım canını?
Loğman dedi:- Həyatın şirin olur hər anı
Ordan bura gəlincə bir az ömür qazandım,
Onu da bu dünyadan özümə fayda sandım.
Qoca öldü…
Dedilər:- Yaranan bir gün ölər.
Nəvələri çəməndən həmən gülü üzdülər,
Loğmanın qəbri üstə qoydular,
Titrədi gül,
Gülün ətri ilə doldu bütün çayır, bütün çöl.
O, ətriylə saxladı yolçuları yolundan,
Torpağın altındasa bunu duymmadı Loğman.
Həyat sən nə şirinsən, kim səndən doydu getdi?
Gedənlər öz qəlbini dünyada qoydu getdi.
Səndən doymaq olarmı, çoxun,azın da şirin.
Həyat qışın da şirin, həyat yazın da şirin!
Cürbəcür yazılar var ömrün varaqlarında…
Həyatımın qayğısız, fərəhli anlarında qədrini bilməmişəm.
Hələ nə var ki… "ömrüm qabaqdadır"- demişəm.
Otuzdan adlayınca, gündə otuz min kərə
Başımı yellədirəm hədər keçən illərə.
Səndən doymaq olarmı, həyat, sən, nə şirinsən!
Ancaq hamının deyil, sən həyatın qədrini yalnız bilənlərinsən!